ข้อพระธรรมคัมภีร์สอนให้เรารู้จักการอยู่กับเวลาอย่างผู้มีปัญญา  เวลาที่เรามีเหมือนมีเงินทองที่นำไปใช้ประจำวัน ที่แตกต่างกัน คือ เงินทองเมื่อใช้ไปแล้วสามารถหากลับคืน หรือหยิบยืมจากผู้อื่นมาใช้ก่อนได้ แต่ “เวลา” เมื่อใช้แล้วก็หมดไป เราให้วันคืนหวนกลับมาใหม่ไม่ได้ หรือจะไปหยิบยืมเพิ่มเวลาจากใครก็ไม่ได้  เวลาที่มนุษย์ใช้ในโลกมีความจำกัด สาระสำคัญของชีวิตไม่ได้อยู่กับอายุสั้นหรืออายุยืนนาน หากแต่อยู่ที่เรามีชีวิตอย่างมีคุณภาพหรือไม่? 

เราใช้เวลาอย่างไรในเมื่อทุกคนทราบดีว่าเวลาที่เรามีอยู่ในดลกมีความจำกัด เป็นเหมือนหมอกยามเช้าที่ปรากฎอยู่ชั่วขณะแล้วก็หายไป หรือเหมือนดอกหญ้าในถิ่นทุรกันดารที่ขึ้นและออกดอกสะพรั่งยามเช้า แต่ก็เฉาลงหลังแดดทะเลทรายสาดแสงลงมา หลายคนขาดสติปัญญาในการดำเนินชีวิต ปล่อยให้เวลาสูญเปล่า  บางคนเคร่งเครียดกับเวลาจนเกิดทุกข์ บางคนใช้เวลาแบบไร้สาระ  เราต้องระลึกนึกถึงตลอดเวลาที่เรามีชีวิตและตั้งเป้าหมายในการดเนินชีวิตอย่างมีคุณค่า สิ่งสำคัญสุด คือ การจบชีวิตในโลกไม่ใช่ที่สิ้นสุดของชีวิต ชีวิตในดลกนี้อยู่ชั่วคราว แต่ชีวิตหลังจากอำลาเรือนร่างซึ่งเป็นชีวิตอีกมิติหนึ่งยังคงดำเนินต่อไป เราจะไปที่ไหน? เราจะอยู่ที่ใด? คำตอบ คือ อยู่ที่เราเลือกว่าจะเดินเส้นทางใด